دل نگرانیها

چند روزیه که به نا آموخته های بهار فکر می کنم و به اینکه مرز آموختن به کودک کجاست؟!مرز بین آگاهی و دانش ضروری و غیر ضروری چیست؟دور و برمون پر شده از مدرک به دستان نا آگاه که گاه حتی از حل مسایل ساده ی زندگی عاجزند ،تکلیف ما چیه؟پر کردن مغز کودکمون با اطلاعاتی که دیر یا زود فرا می گیرند یا آموختن خصایل انسانی ،معنویت ،توانایی های ساده برای زنده ماندن و زندگی بخشیدن کدام درسته؟!این روزها که والدینی را می بینم که در همون لحظات کوتاه که به انتظار فرزندشون ایستادن تواناییهای کودکشون را به رخ هم می کشن و پز !شمارش تا 1000 و کلاس زبان و ... اونها را می دن حس می کنم ما هدفمون را گم کردیم...    

وقتی می شنوم که بچه ها ی دبستانی پز ماشین مدل بالا ،گوشی موبایل های آخرین مدل و.. را به هم میدن و بعضی همدیگه را مسخره می کنن که از این مواهب بهره نداری!!!دلم برای نسلی می سوزه که همه چیز دارن ولی غمگین و بی حوصله هستن،ظاهرا با همند ولی تنهاییشون به وسعت دنیاست،دانششون زیاده ولی درکشون ناچیز و مهمتر از همه اینکه طعم مهربونی بی انتظار ،دو دوست را هرگز نمی چشن.والدینی که از زندگیشون یک رقابت دائم ساختن به کودک پیامی جز صعود به هر قیمتی نمی دن.پس هشیار باشیم برای فردایی که محتاج دوستی های کوچک و ساده اند...